Największe sukcesy w historii ostrowskiego żużla

1949 – Drużynowe Wicemistrzostwo Polski – Klub Motorowy Stal Ostrów
1950 – Trzecie miejsce w Drużynowych Mistrzostw Polski – Stal Ostrów
1988 – Awans KKS Ostrovia do I ligi (najwyższa klasa rozgrywkowa)
1997 – Awans TŻ Iskra do I ligi (najwyższa klasa rozgrywkowa)
1997 – Awans Pawła Łęckiego do finału Indywidualnych Mistrzostw Świata Juniorów
1999 – Karol Malecha Indywidualnym Wicemistrzem Europy Juniorów
1999 – Złoty medal Młodzieżowych Mistrzostw Polski Par Klubowych Iskra Ostrów (Tomasz Jędrzejak, Karol Malecha, rezerwowy Michał Szczepaniak)
2005 – Brązowy medal Mistrzostw Polski Par Klubowych – Klub Motorowy Ostrów (Tomasz Jędrzejak,Michał Szczepaniak, rezerwowy Piotr Dym)
2008 – Wicemistrzostwo Polski Młodzieżowych Mistrzostw Par Klubowych – Klub Motorowy Ostrów
(Adrian Gomólski, Marcin Liberski, rezerwowy Emil Idziorek)
2009 – Trzecie miejsce w Finale Brązowego Kasku Łukasza Sówki
2014 – Drużynowe Mistrzostwo 2.Ligi Żużlowej – awans do Nice 1.Ligi (ŻKS Ostrovia)
2018 – Drużynowe Wicemistrzostwo 2.Ligi Żużlowej – awans do Nice 1.Ligi przez baraże (TŻ Ostrovia)
2019 – Mistrzostwo 1. Ligi Par Klubowych (Grzegorz Walasek, Tomasz Gapiński, rezerwowy Kamil Nowacki)
2020 – Drugie miejsce w Finale Brązowego Kasku Sebastiana Szostaka
2021 – Brązowy medal Drużynowych Mistrzostw Polski Juniorów – TŻ Ostrovia (Sebastian Szostak, Jakub Krawczyk, Jakub Poczta, Kacper Grzelak, Mateusz Dul – gość, trener: Mariusz Staszewski)
2021 – Drużynowy Mistrz eWinner 1.Ligi – awans do PGE Ekstraligi

alt

Jest długa, kręta i zawiła – mowa o historii sportu żużlowego w Ostrowie Wielkopolskim. To jeden z najstarszych ośrodków żużlowych w naszym kraju. Ostrowski żużel największe sukcesy święcił w końcówce lat 40. ubiegłego wieku. Od czasu reaktywowania sekcji w 1979 roku były latach tłuste, ale i chude. Dwukrotnie od tego czasu w sezonach 1995 i 2016 znikał w ligowej mapy Polski. Szybko jednak powracał i ma się coraz lepiej. Oby teraz już bez wzlotów i upadków.

8 listopada 1931 roku odbyły się pierwsze wyścigi motocyklowe na torze żużlowym w Ostrowie Wielkopolskim. Do rywalizacji przystąpiło piętnastu członków Klubu Motocyklowego Ostrów. Kolejny rok przyniósł cztery imprezy zorganizowane przez wspomniany wyżej klub. 24 kwietnia rozegrane zostały wyścigi o mistrzostwo miasta Ostrowa. Na starcie stanęło dziesięciu zawodników.

Tytuł mistrza Ostrowa na rok 1932 wywalczył Józef Olejniczak. W 1933 roku Klub Motocyklowy Ostrów przyjęty został w poczet członków Polskiego Związku Motocyklowego. Na ostrowskim torze do wyścigów motocyklowych, zbudowanym przez ostrowskich działaczy występowały największe gwiazdy z dwukrotnym mistrzem Polski w kategorii maszyn 250 ccm Alfredem Weylem na czele.

Ostatnie przedwojenne wyścigi motocyklowe na torze żużlowym w Ostrowie rozegrano 17 października 1937 roku.

Jacek Brucheiser – jedna z legend ostrowskiego żużla

Złoty medal MMPPK 1999r.

Tomasz Jędrzejak – 1999r.

Po zakończeniu II Wojny Światowej życie w kraju powoli wracało do normalności. Sportowcy natomiast garnęli się do uprawianie swoich dyscyplin. O wyjeździe na żużlowe tory myśleli również przedwojenni ostrowscy działacze i zawodnicy. W czerwcu 1946 roku w Ostrowie utworzony został kolejny klub zrzeszający miłośników sportów motorowych, Motoklub Unia Poznań Oddział w Ostrowie. Z kolei 25 sierpnia 1946 r. działacze Oddziału Motocyklowego Aeroklubu Ostrowskiego, po ośmioletniej przerwie, ponownie doprowadzili do ścigania na żużlowej nawierzchni toru stadionu.

Przed rozpoczęciem następnego sezonu na żużlowych torach, działacze obu ostrowskich klubów doszli do wniosku, że funkcjonowanie dwóch zespołów na terenie Ostrowa nie ma sensu. Dlatego też w dniu 23 marca 1947 r. podczas spotkania przedstawicieli Unii i Aeroklubu Ostrowskiego powołano do życia nowy klub motocyklowy, który nazwano Klub Motorowy w Ostrowie Wlkp.
4 maja rozegrane zostały pierwsze zawody na ostrowskim owalu – wyścigi o mistrzostwo toru miasta Ostrowa Wlkp. Mistrzem toru na rok 1947 został zawodnik Klubu Motorowego – Czesław Kępiński. Godnym odnotowania jest również udany debiut jednej z legend ostrowskiego sportu żużlowego Stefana
Maciejewskiego.

Rok 1948 przyniósł poważne zmiany w polskim sporcie żużlowym. Władze Polskiego Związku Motocyklowego wzorem Wielkiej Brytanii postanowiły utworzyć ligę żużlową. Żużlowcy Klubu Motorowego zajęli wysokie, czwarte miejsce w końcowej tabeli. Pierwszym Drużynowym Mistrzem Polski został PKM Warszawa, wicemistrzem LKM Leszno, a trzecie miejsce zajęła Olimpia Grudziądz.
2 października 1949 roku na torze Powiatowego Ośrodka W.F. w Ostrowie rozegrany został ostatni trójmecz I ligi. Stawką był tytuł wicemistrzów Polski, o który ubiegali się zeszłoroczni mistrzowie PKM Warszawa i gospodarze zawodów. Ostrowianie zgromadzili największą liczbę punktów – 22 (Maciejewski 8, Spitalniak 7, Rataj 7). Tramwajarz był drugi – 19 pkt., warszawianie ostatni z
dorobkiem 13 pkt. W ten sposób Klub Motorowy Stal Ostrów odniósł wspaniały sukces – zajmując drugie miejsce w lidze i zostaje Drużynowym Wicemistrzem Polski na rok 1949.
W tym samym czasie w reprezentacji Polski wystąpił po raz pierwszy ostrowianin, Stefan Majewski, który narodowych barw bronił w pojedynkach z Czechosłowacją, Szwecją, Holandią i Wielką Brytanią.
W finale IMP w Lesznie nie mógł pojawić się z powodu kontuzji czwarty zawodnik ligi Stefan Maciejewski. Byli za to Rataj i Spitalniak. Reprezentanci Ostrowa spisali się znakomicie. Zajęli odpowiednio czwarte i piąte miejsca. Mistrzem został Smoczyk, wicemistrzami Zenderowski i Paluch z Bytomia. Wyniki uzyskane przez dwójkę ostrowian są do dnia dzisiejszego najlepszymi, jakie udało się
wywalczyć żużlowcom reprezentującym klub z Ostrowa w IMP.
24 września 1950 roku żużlowcy Stali wystąpili w Grudziądzu w trójmeczu ostatniej rundy Drużynowych Mistrzostw Polski. Do Rataja, Poprawy, Wielgosza w zastępstwie Maciejewskiego dołączył Marian Rejek. Ostrowianie nie sprostali gospodarzom, Unii Grudziądz i zajęli drugą lokatę.
Trzecia przypadła Kolejarzowi Rawicz ze znakomitym Kapałą zdobywcą 15 punktów. Najlepszy „Stalowiec” Ludwik Rataj wywalczył punktów 13. Druga lokata zagwarantowała ostrowskiej drużynie trzecie miejsce i tytuł II wicemistrza Polski.
17 września 1950 roku z inicjatywy „Gazety Ostrowskiej” w Ostrowie rozegrany został turniej indywidualny o „I Łańcuch Herbowy miasta Ostrowa Wielkopolskiego”. W zawodach, rozgrywanych pod hasłem „Sport polski walczy o pokój” niepodzielnie panował Alfred Smoczyk. To był początek najstarszego turnieju żużlowego rozgrywanego po dzień dzisiejszy w naszym kraju.
Kolejny rok przyniósł istotne zmiany w sporcie żużlowym. Do życia powołane zostały zrzeszenia sportowe skupiające w swoich szeregach przedstawicieli poszczególnych pionów. I tak np. Stal miała swoją siedzibę w Ostrowie Wielkopolskim.
W latach 1951-52 idolami kibiców i legendami byli Ryszard Pawlak, Andrzej Krzesiński i Roman Wielgosz. W piątek 5 września 1952 na torze w Ostrowie odbywał się trening przed towarzyskim trójmeczem we Wrocławiu. Podczas ostatniej jazdy, zarządzonej przez trenera Władysława Pawlaka, doszło do tragicznego wypadku. Prowadzący Ryszard Pawlak upadł wprost pod koła jadącego za nim Romana Wielgosza. Doszło do karambolu w wyniku którego młody, niespełna 19-letni żużlowiec zmarł. Trzy dni później Ryszarda Pawlaka żegnały tysiące ostrowian biorących udział w uroczystościach pogrzebowych swojego ulubieńca.

Nietuzinkową postacią był Andrzej Krzesiński, DMP z lata 1953-54, zwycięzca wielu prestiżowych turniejów w barwach Unii Leszno. Ostrowianin był jednym z najlepszych i najskuteczniejszych żużlowców tamtego okresu w lidze i kraju. W 1955 roku wywalczył tytuł wicemistrza Polski.
Na początku 1953 roku przebudowano tor żużlowy w Ostrowie. Dotychczasowy tor długości został skrócony do 387 metrów. Długie proste i ostre wiraże zostały zastąpione szerokimi łukami o właściwym profilu. Przed rozpoczęciem rozgrywek ligowych do Ostrowa nadeszły niepokojące wieści.
Decyzją Rady Głównej Zrzeszenia Sportowego „Stal” centralna siedziba sekcji żużlowej została przeniesiona do Świętochłowic. Protesty działaczy z Ostrowa i próby zmiany tego postanowienia niczego nie wniosły. Decyzja miała „odgórny” charakter i Ostrów pozbawiony został rozgrywek ligowych. W 1955 roku Ostrovia wrócił do rywalizacji w II lidze. Przed drugim rokiem występów na drugoligowych torach zespół Kolejarza-Ostrovii przeszedł gruntowną odmianę. Działaczom nie udało się co prawda sprowadzić Andrzeja Krzesińskiego, o którego upomniało się wojsko i stołeczny CWKS, ale do Ostrowa powrócił z Kolejarza Rawicz Marian Jankowski. Do drużyny dołączyli również doświadczeni: Kazimierz Bentke – leszczynianin, który bronił barw CWKS-u Warszawa, krotoszynianin Kazimierz Kurek. Krzesiński wrócił do Ostrowa przed sezonem 1958. Wychowanek Stali Ostrów był po dwóch poważnych kontuzjach głowy, odniesionych w kwietniu 1956 roku w Wiedniu oraz w czerwcu 1957 w Warszawie. Pech go nie opuścił. Podczas meczu towarzyskiego w Zielonej Górze uległ kolejnemu poważnemu wypadkowi. Po tej kontuzji jeden z najlepszych w historii speedway’a
ostrowianin na torze się już nigdy nie pojawił.

Sezon 1959 był rokiem jubileuszu 50-lecia istnienia Klubu Sportowego „Ostrovia”, stąd też władze klubu wystąpiły o przyznanie organizacji I eliminacji Indywidualnych Mistrzostw Świata na torze w Ostrowie. 31 maja nadkomplet publiczności był świadkiem ciekawych zawodów, które zdominowali Polacy.
Na początku 1960 roku decyzją władz klubowych sekcja żużlowa Ostrovii została zlikwidowana. Głównym powodem były wysokie koszty jej utrzymania.

W kolejnych latach, pomimo braku drużyny ligowej, w Ostrowie odbywały się sporadycznie zawody żużlowe.

Drużynowi Wicemistrzowie Polski zespół KMO-Stal. Od lewej: Ludwik Rataj, Piotr Poprawa, Stefan Maciejewski i Bonifacy.

Jeden z wyścigów międzynarodowego turnieju indywidualnego. Na prowadzeniu Marian Kaiser przed Andrzejem Krzesińskim.

W maju 1977 roku kilku miłośników żużla w Ostrowie wpadło na pomysł reaktywowania tego sportu w grodzie nad Ołobokiem. Minął niespełna rok od pomysłu i 31 marca 1978 roku nowa sekcja Ostrovii została zarejestrowana w Zarządzie Okręgowym PZM w Poznaniu.

Już w 1978 roku rozpoczęto szkolenie młodzieży i pierwsi adepci szkółki Ostrovii podchodzili do egzaminu na licencję. Pierwszy mecz w Ostrowie rozegrany 22 kwietnia 1979 roku na przebudowanym torze, przyciągnął 8 tysięcy widzów. Ostrovia potykała się ze Stalą Rzeszów i zgodnie z przewidywaniami, wysoko przegrała 35:71. Punkty dla zespołu Gerarda Sikory w tym spotkaniu zdobyli: Mańczak 14, Tajchert 5, Ćwikła 5, Sowa 4, Jaziewicz 3, Suffner i Brucheiser 2.

Tak jak się można było spodziewać, beniaminek w pierwszym roku startów wiele nie zwojował. Wygrał zaledwie jedno na czternaście spotkań i z dorobkiem 2 punktów zajął ósme, ostatnie miejsce w tabeli drugiej ligi, tracąc do siódmego GKM-u Grudziądz aż 8 punktów.

Dziesięć lat od reaktywacji ligowego speedway’a w grodzie nad Ołobokiem, Ostrovia wywalczyła upragniony awans do pierwszej ligi. Przed ostatnią kolejką sytuacja Ostrovii była jasna – musiała pokonać GKM, a przede wszystkim liczyć na to, że Sparta Wrocław potknie się w Częstochowie w meczu z Włókniarzem. O ile pierwsze założenie Ostrovia wykonała w stu procentach, już po 12 wyścigu prowadząc w Grudziądzu 45:27, o tyle o rezultat meczu w Częstochowie, ostrowscy kibice drżeli do samego końca. Rekordowa liczba kibiców z Ostrowa, która stawiła się w Grudziądzu cieszyła się z wygranej 52:38, ale przede wszystkim nasłuchiwała wieści spod Jasnej Góry. W tamtych czasach nie było telefonów komórkowych, nie było internetu, nikt nie przeprowadzał relacji na żywo. W końcu udało się dodzwonić do Częstochowy, gdzie Włókniarz pokonał Spartę Wrocław 46,5:43,5.

Historyczny awans do najwyższej klasy rozgrywkowej okazał się jednocześnie historyczną klęską. W sezonie 1989 Ostrovia Ostrów wyśrubowała rekord chyba nie do pobicia w ilości minusowych punktów. Aż 16 na 18 meczów kończyło się porażkami żużlowców z Ostrowa różnicą większą niż 25 „oczek” za co przyznawano punkt minusowy w tabeli. Ostrovia z hukiem spadła do II ligi, choć i tak większych szans nie miała już przed startem rozgrywek. Wszystko z uwagi na reformę rozgrywek.
Ostrovia trafiła na sezon, w którym z I ligi spadały aż trzy drużyny. Po degradacji do II ligi nastały chude lata dla ostrowskiego żużla. W sezonie 1991 po raz ostatni klub z Ostrowa wystartował pod szyldem Ostrovia.

Spotkanie ligowe Ostrovia – GKM Grudziądz. Jacek Brucheiser przed Lechem Kędziorą.

Drużynowy Mistrz II Ligi drużyna Ostrovii. Stoją od lewej: Piotr Kociemba, Robert Raczyk, Kazimierz Świdziński, Ireneusz Szewczyk, Franciszek Banaszak i Adam Domagała (kierownik drużyny). Klęczą od lewej: Jacek Brucheiser, Ryszard Małecki i Przemysław Brucheiser.

Do sezonu 1992 żużlowcy z Ostrowa nie wystartowali jednak pod szyldem KKS Ostrovia. Dokładnie 3 marca 1992 roku, czyli tuż przed startem sezonu w Sądzie Wojewódzkim w Kaliszu zarejestrowano Towarzystwo Żużlowe „Iskra” Ostrów Wielkopolski.

Kontrakty podpisane wcześniej przez Ostrovię zachowały ważność. Mało tego, sternicy nowego klubu swoją działalność rozpoczęli od hitu transferowego, jakim było pozyskanie 22-letniego wówczas Tonego Rickardssona, który rok wcześniej
został sensacyjnie wicemistrzem świata. Jak się później okazało, Szwed wystartował w zaledwie dwóch meczach Iskry. Sezon ostrowianie na dziewiątym miejscu, dalekim od przedsezonowych prognoz. Iskra uzbierała zaledwie 12 punktów i zdołała wyprzedzić tylko ekipy Śląska Świętochłowice i rezerw Sparty Wrocław.

Kiepski sezon ligowy zakończył się sensacyjnym zwycięstwem Marka Garsztki w Turnieju o Łańcuch Herbowy Ostrowa. Reprezentant Iskry z kompletem 15 punktów wyprzedził asy krajowych torów: Andrzeja Huszczę i Romana Jankowskiego.

W 1995 roku zarząd klubu podjął decyzję o wycofaniu drużyny z rozgrywek ligowych. Od 1993 roku mocno jednak postawiono na szkółkę żużlową, w której pod okiem trenera Jana Grabowskiego, a później Jana Ząbika rozwijały się talenty Przemysława Tajcherta, Tomasza Jędrzejaka czy Karola Malechy. W  sezonie 1994 do Ostrowa trafił Rif Saitgariejew. Rosjanin stał się idolem kibiców.

W sezonie, gdy nie było ligowego żużla w Ostrowie, przeniósł się do Zielonej Góry. W 1996 roku wraz z powrotem drużyny ligowej, ponownie pojawił się w barwach Iskry. Niestety, 6 czerwca 1996 roku uczestniczył w potwornym karambolu podczas meczu z Unią Leszno, po którym 12 dni później zmarł w ostrowskim szpitalu.

W sezonie 1997 roku Iskra świętowała drugi w historii ostrowskiego żużla awans do najwyższej klasy rozgrywkowej. O wszystkim decydował ostatni w terminarzu mecz w Rybniku, który obejrzało kilka tysięcy ostrowian. Iskrze do pełni szczęścia potrzebny był co najmniej remis w meczu. Przed ostatnim wyścigiem goście prowadziła 43:41. Po starcie do 15 wyścigu na czele znalazła się para Eugeniusz
Skupień i Eugeniusz Sosna. Rinat Mardanszin wykonał jednak później akcję, która przeszła do historii ostrowskiego żużla. Rozdzielając rywali, zapewnił dwa punkty, które oznaczały meczowy remis i awans z drugiego miejsca. Cichym bohaterem Iskry w Rybniku był junior, Przemysław Tajchert, który zdobył 10 punktów. Bezcenne punkty pod nieobecność Pawła Łęckiego wywalczył również Tomasz Jędrzejak.

Przygoda z najwyższą klasą rozgrywkową dla Iskry trwała tylko jeden rok. Nie było co prawda tak źle, jak w 1989 roku, ale zdecydowaną większość meczów ostrowianie przegrywali. Jedyne zwycięstwo na własnym torze odnieśli nad zespołem z Zielonej Góry 51:39. Iskra zakończyła sezon na ostatniej, dziesiątej pozycji z dorobkiem zaledwie 2 punktów. Dziewiąty ŻKS Polmos Zielona Góra miał ich osiem więcej od ostrowian. TŻ Iskra przetrwało do 2002 roku, kiedy to ostatni raz wystartowało w II lidze. W tym samym roku założono Klub Motorowy Ostrów, który zorganizował już pierwszy turniej, a w sezonie 2003 przystąpił do rywalizacji ligowej.

Marek Garsztka z Łańcuchem Herbowym – 1992r.

Awans do 1 ligi – 1997r.

Podium IMEJ 1999 – 2 miejsce Karola Malechy

To mógł być najpiękniejszy z okresów ostrowskiego żużla. Nigdy przedtem i chyba nigdy później wokół speedwaya nie skupiło się tyle solidnych firm, które miały cele i marzenia – awans do Ekstraligi. Niestety, choć pierwszy sezon KMO zakończył się wyjściem z otchłani i awansem po barażach w Rawiczu do I ligi, to jednak później nigdy nie udało się spełnić największego marzenia, czyli awansu do elity. Były na to pieniądze, była dobra organizacja, ale wyniku sportowego nie da się kupić. Potrzeba odrobiny cwaniactwa i sportowego szczęścia.

Powrót do Ostrowa najbardziej utytułowanego wychowanka miejscowego żużla Tomasza Jędrzejaka był sporym wydarzeniem.
„Ogór” w sezonach 2004-2006 był jednym z liderów drużyny, której jednak brakowało postawienia przysłowiowej kropki nad „i”. W 2005 roku przegrany finał z Marmą Polskie Folie Rzeszów, a później baraże z Wybrzeżem Gdańsk.

Najbliżsi awansu byli ostrowianie w sezonie 2006, kiedy to zdecydowanie wygrali serię zasadniczą, ale w rundzie finałowej przegrali ostatecznie rywalizację z zespołem z Zielonej Góry. Mieli dokładnie tyle samo punktów, ale gorszy bilans bezpośrednich spotkań. Do pierwszego miejsca zabrakło jednego małego punktu.

Sezon 2007 zakończył się ponownym finałem ze Stalą Gorzów. Wówczas rywalizacja toczyła się do dwóch zwycięstw, a wyżej sklasyfikowany zespół miał przewagę toru. Po drugim finale, nomen omen przegranym przez ostrowski zespół, wybuch skandal korupcyjny. Do sezonu 2008 KMO przystąpił z minusowymi punktami i potężną karą finansową. To był w zasadzie początek końca pewnej ery w ostrowskim żużlu. Problemy finansowe, śmierć osoby, która stanowiła w poprzednich latach o obliczu klubu, sprawiły, że rok 2009 był ostatnim w historii Klubu Motorowego Ostrów.

Brązowy medal MPPK 2005r.

Drużyna przed meczem barażowym w Gdańsku o awans do Ekstraligi – 2006

Prezentacja przed finałem play-off z Marmą Rzeszów – 2006

Drużyna przed meczem z RKM-em Rybnik 2007

26 listopada 2009 roku do ewidencji stowarzyszeń Starostwa Powiatowego w Ostrowie Wielkopolskim wpisany został Żużlowy Klub Sportowy Ostrovia. Nowy klub w nazwie i biało-czerwonych barwach nawiązywał do historii. Pod szyldem Ostrovii ligowy żużel w naszym mieście istniał w latach 1979 – 1991. Sezon 2010 w II lidze wygrał Orzeł Łódź, przed Lubelskim Węglem Lublin, Holdikomem Ostrovia oraz Kolejarzem Rawicz.

Drugi rok funkcjonowania Żużlowego Klubu Sportowego Ostrovia miał być powrotem ostrowskiego żużla do pierwszej ligi. Okazja była ku temu idealna, bowiem z uwagi na reformę rozgrywek, awans z drugiej ligi wywalczały bezpośrednio dwie drużyny, a trzecia miała rywalizować w barażach.

Ostrowianie ostatecznie zajęli trzecie miejsce w II lidze, ale na skutek kłopotów organizacyjno-finansowych nie doszło do meczów barażowych z PSŻ-em Poznań. Zespół ze stolicy Wielkopolski oddał je walkowerem i tym samym decyzją Głównej Komisji Sportu Żużlowego, Lubawa Litex wywalczyła awans do grona pierwszoligowców.

Krótka historia ŻKS Ostrovia niestety przypominała sinusoidę. Awanse do pierwszej ligi, szybkie spadki i ponowne awanse.
W sezonie 2015, kiedy trenerem drużyny był Marek Cieślak zespół dojechał do wielkiego finału, który przegrał nieznacznie z Lokomotivem Daugavpils. Po tym meczu wybuch kolejny skandal, a na koniec okazało się, że klub jest bankrutem i nawet, gdyby awansował do PGE Ekstraligi, nie wystartowałby w niej. W ten oto sposób skończyła się era ŻKS Ostrovia w historii ostrowskiego żużla.

ŻKS Ostrovia z sezonu 2010 w składzie m.in z Czerwińskim, Pytelem i Klechą.

Fragment meczu Lubawa Litex ŻKS Ostrovia w Rawiczu z Kolejarzem w 2011 roku.

Drużyna ŻKS Ostrovia z 2012 roku w składzie m.in. z Keni Larsenem i Rory Schleinem

Trener Grzegorz Dzikowski w 2014 roku wprowadził ŻKS Ostrovię do Nice 1. LŻ

Pamiątkowe zdjęcie po zwycięskim finale z Wandą Kraków w 2014 roku

W 2014 roku jednym z liderów ostrowskiej drużyny był Nicklas Porsing

W sezonie 2016 nie było w Ostrowie ligowego żużla. W grudniu 2015 zarejestrowano jednak stowarzyszenie Towarzystwo Żużlowe Ostrovia, które rozpoczęło szkolenie dzieci i młodzieży oraz organizowało turnieje towarzyskie. Następnie powstała spółka akcyjna TŻ Ostrovia.

W sezonie 2017 TŻ Ostrovia S.A. wróciła do rozgrywek ligowych.
W pierwszym sezonie zajęła trzecie miejsce, ocierając się o awans do wielkiego finału.

W roku 2018 nie była faworytem, ale z drugiego miejsca awansowała do rundy play-off, a następnie do finału.
Decydujący mecz o awansie ze Stalą Rzeszów ostrowianie na własnym torze przegrali 44:46, a w rewanżu zremisowali. Prawo startu w Nice 1. Lidze Żużlowej na sezon 2019 wywalczyli poprzez zwycięskie baraże z Polonią Piła.

W 2019 roku Arged Malesa TŻ Ostrovia była rewelacją rozgrywek. Awansował do finału play-off, który nieznacznie przegrała z ROW-em Rybnik. W tym samym roku wywalczyła Mistrzostwo 1.Ligi Par Klubowych. Juniorzy wystąpili w finale DMPJ, a także finale MMPPK.
Sezon 2020 był sezonem pandemicznym, który rozpoczął się z opóźnieniem. Ostrowski zespół uplasował się na szóstym miejscu. Z uwagi na skrócony sezon nie rozgrywano rundy play-off. W roku 2020 drugie miejsce w Finale Brązowego Kasku zajął Sebastian Szostak. Ten sam zawodnik wygrał Turniej o Łańcuch Herbowy Miasta Ostrowa Wielkopolskiego, rozegrany w młodzieżowej obsadzie. Obok na podium stanęli jego koledzy klubowi: Jakub Krawczyk i Kacper Grzelak.

W 2021 roku żużlowcy Arged Malesy Ostrów Wielkopolski wywalczyli brązowy medal Drużynowych Mistrzostw Polski Juniorów. Zostali także Drużynowym Mistrzem eWinner 1.Ligi, wywalczając awans do PGE Ekstraligi. Na ten sukces żużlowy Ostrów czekał długie 24 lata.

W 2022 roku  żużlowcy do lat 24 Arged Malesy Ostrów Wielkopolski wywalczyli złote medale w nowej powstałej lidze Ekstraligi U 24.

Awans do Nice 1. Ligi Żużlowej po wygranej w spotkaniu barażowym

Drużynowy Mistrz eWiner 1.Ligi w sezonie 2021

Cellfast Wilki Krosno - Arged Malesa Ostrów Wielkopolski - FINAŁ

Brązowi medaliści DMPJ 2021

Drużynowy Mistrz Ekstraligi U24 2022

Red. Maciej Kmiecik | Kons. meryt. Artur Małecki | Fot. Maciej Kmiecik